Τα νησιά Γκαλαπάγκος αποτελούνται από 13 νησιά ηφαιστειακής προέλευσης, 6 μικρότερα νησάκια και 107 βράχους. Το αρχιπέλαγος ανήκει πολιτικά στον Ισημερινό ή διαφορετικά Εκουαδόρ, χώρα της βορειοδυτικής, νότιας Αμερικής.
Το πρώτο νησί θεωρείται πως σχηματίστηκε 5 έως 10 εκατομμύρια έτη πριν, ως αποτέλεσμα της τεκτονικής δραστηριότητας. Τα νεότερα νησιά Ισαβέλα και Φερναντίνα, διαμορφώνονται ακόμα λόγω της πρόσφατης ηφαιστειακής έκρηξης του 1998. Τα νησιά κατανέμονται 965χλμ δυτικά του Ισημερινού και είναι φημισμένα για τον απέραντο αριθμό ενδημικών ειδών τους και τις μελέτες που πραγματοποίησε εκεί ο Κάρολος Δαρβίνος, το 1835, οι οποίες οδήγησαν στη θεωρία της φυσικής επιλογής.
Ο Δαρβίνος εξετάζοντας την πανίδα της περιοχής ανέπτυξε τη θεωρία του σύμφωνα με την οποία η γεωγραφική απομόνωση επηρέασε την απόκλιση των διαφόρων έμβιων ειδών. Με την ίδια θεωρία υποστηρίζεται η τεράστια ανάπτυξη των κάκτων σε μορφή δένδρων, που σε κανονικές συνθήκες είναι μικροί, λόγω ακριβώς της έλλειψης φοινίκων και κωνοφόρων δένδρων στη περιοχή. Αν και η πρώτη νομοθεσία για την προστασία των νήσων Γκαλαπάγκος θεσπίστηκε το 1934, την δεκαετία του '50 λήφθηκαν τα σημαντικότερα μέτρα με σκοπό τον έλεγχο πάνω στην εγγενή χλωρίδα και πανίδα. Το 1955 η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (International Union for the Conservation of Nature) οργάνωσε μια αποστολή με σκοπό τη συγκέντρωση στοιχείων. Δύο χρόνια αργότερα, το 1957, η UNESCO σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Ισημερινού, έστειλε μια ακόμα ερευνητική ομάδα για να μελετήσει την περιοχή και να επιλέξει έναν τόπο για έναν δημιουργία ενός ερευνητικού σταθμού. Το 1959, παράλληλα με την επέτειο των 100 χρόνων από τη δημοσίευση της Καταγωγής των Ειδών του Δαρβίνου, η κυβέρνηση του Ισημερινoύ ανακήρυξε το 97,5% του εδάφους ως εθνικό πάρκο, εκτός από τις περιοχές που ήταν ήδη κατοικημένες. Τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε το Ίδρυμα Κάρολος Δαρβίνος (Charles Darwin Foundation), με διεθνή έδρα στις Βρυξέλλες. Οι αρχικοί στόχοι του ήταν να εξασφαλίσει τη συντήρηση των μοναδικών οικοσυστημάτων στις νήσους και να προωθήσει όλες τις απαραίτητες επιστημονικές μελέτες. Η εργασία συντήρησης άρχισε με την καθιέρωση του ερευνητικού σταθμού "Charles Darwin" το 1964. Κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών τα προγράμματα συντήρησης, όπως η εξόντωση των εισαχθέντων ειδών και η προστασία των εγγενών ειδών, εκτελέσθηκαν από το προσωπικό των σταθμών.
Όταν το εθνικό πάρκο καθιερώθηκε περίπου 1.000 έως 2.000 άνθρωποι ανταποκρίθηκαν. Το 1972 μια απογραφή που έγινε στο αρχιπέλαγος είχε ως αποτέλεσμα την καταγραφή ενός πληθυσμού 3.488 ανθρώπων. Μέχρι τη δεκαετία του '80 αυτός ο αριθμός είχε ανέλθει εντυπωσιακά σε περισσότερους από 15.000 ανθρώπους και εκτιμήσεις για το 2004 υπολόγιζαν περίπου 20.000 ανθρώπους. Το 1986 ο περιβάλλων ωκεανός αναγνωρίστηκε ως υπό προστασία από την αλιεία και την περαιτέρω ανάπτυξη. H UNESCO αναγνώρισε τα νησιά Γκαλαπάγκος ως παγκόσμια κληρονομιά το 1978, ενώ αργότερα, το Δεκέμβριο του 2001 αναγνωρίστηκε και ο περιβάλλων ωκεανός. Τα αξιοσημείωτα είδη των νησιών περιλαμβάνουν: την γιγάντια χερσαία Ιγουάνα, την θαλάσσια Ιγουάνα που είναι η μόνη ιγουάνα που σιτίζεται από τη θάλασσα, την γιγάντια χελώνα των Γκαλαπάγκος που έδωσε το ονομά της στα νησιά, την γαλαζοπόδαρη Σούλα, την πράσινη χελώνα των Γκαλαπάγκος που είναι πιθανά ένα υποείδος της πράσινης χελώνας του Ειρηνικού, το Αγγούρι της θάλασσας που είναι η αιτία των περιβαλλοντικών διαμαχών με τους ψαράδες πέρα από τις ποσοστώσεις αυτής της ακριβής ασιατικής λιχουδιάς, 13 ενδημικά είδη σπίζας αποκαλούμενα σπίζες του Δαρβίνου, την Σπίζα-Δρυοκολάπτης, τον πιγκουΐνος των Γκαλαπάγκος, τον Κορμοράνος του Χάρρις, το Γεράκι των Γκαλαπάγκος και τέλος τα Θαλάσσια Λιοντάρια που ζουν στις παγωμένες θάλασσες και είναι παρόντα στα νησιά Γκαλάπαγος λόγω του ψυχρού ρεύματος Humboldt, τα οποία βρίσκονται κυρίως στα νησιά Πλάσα Σουρ, Σαντιάγο και Φερναντίνα.
Δείτε μια άποψη στο street view
Δείτε τα στο χάρτη:
