Το
Νησί του Πάσχα είναι νησί της Πολυνησίας που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό και είναι επαρχία της Χιλής και θεωρείται το πλέον απομονωμένο νησί στον κόσμο! Το όνομα «Νησί του Πάσχα» οφείλεται στον Ολλανδό θαλασσοπόρο Γιάκομπ Ρόγκεβεν, ο οποίος έφτασε εκεί το Πάσχα του 1722.
Το νησί είναι γνωστό εξαιτίας της ύπαρξης των μνημειακών διαστάσεων λαξευμένων
μορφών, των ταφικών του μνημείων και κτηρίων που αποδίδονται
σε γηγενείς κατοίκους αρχαιότερων εποχών. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν τα γιγάντια
λίθινα αγάλματα ή μοάι,
τα οποία πολλές φορές απεικονίζουν αρχαίους θεούς των αρχαίων κατοίκων
του νησιού, ύψους και 10 μέτρων (φωτο) πολλά από τα οποία είναι ημιτελή. Η έκταση του νησιού είναι 163 τετραγωνικά χλμ. και πληθυσμό περίπου 2.270 κατοίκους στην απογραφή του 2002 και η ιστορία
της ανθρώπινης παρουσίας στο νησί του Πάσχα αρχίζει περίπου το 500,
όταν καταφθάνουν και οι πρώτοι άποικοι από τα νησιά Μαρκάσας της Γαλλικής Πολυνησίας. Σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες οι πρώτοι άποικοι έφθασαν εδώ από την Ούρου, που βρίσκεται στα σύνορα της Βολιβίας, του Περού και της Χιλής. Οι ιστορικές γνώσεις για τους επόμενους αιώνες είναι ανύπαρκτες, έως
τον 18ο αιώνα τουλάχιστον. Το 1722 ο Ολλανδός θαλασσοπόρος Γιάκομπ
Ρόγκεβεν κατέφτασε στο νησί και οι διασωθείσες μαρτυρίες μιλούν για ένα νησί ερημωμένο. Το 1770
κατέφθασε στο νησί ο Ισπανός εξερευνητής Ντον Φελίπε Γκονσάλες ο οποίος
διεκδίκησε τα εδάφη του για την Ισπανία. Τέσσερα χρόνια μετά, το 1774, πέρασαν από το νησί ο βρετανός θαλασσοπόρος Τζέιμς Κουκ και ο γάλλος Ναύαρχος Μπουγκανβίλ
Στην αυγή του 19ου αιώνα, περί το 1800 μαρτυρείται πως φαλαινοθήρες
εισήγαγαν ασθένειες στους κατοίκους, ενώ το 1805 αμερικανικό
πλοίο απήγαγε 22 νησιώτες. Το 1860 Περουβιανοί δουλέμποροι απήγαγαν
1.407 νησιώτες, περίπου το 1/3 του πληθυσμού όπως εκτιμάται, για να
εργαστούν στα ορυχεία του Περού.
Η επίσημη κυβέρνηση του Περού έστειλε πίσω περί τους 100 αιχμαλώτους,
από τους οποίους επέζησαν μόνον 10, εισάγοντας ταυτόχρονα την ευλογιά
στο νησί. Το 1866 Γάλλοι ιεραπόστολοι κατασκευάζουν στο νησί νοσοκομεία
και ιεραποστολές, κάτι που θα ελκύσει χαρακτήρες όπως ο Ζαν Μπατίστ
Ντυτρού-Ντι Μπορνιέ, που ορίζει εαυτόν κυβερνήτη του νησιού. Οι Γάλλοι
ιεραπόστολοι αποχωρούν το 1871. Μαζί τους αποχωρούν 200 γηγενείς για την
Ταϊτή και 150 για το Γκαμπιέ.
Ο Ντι Μπρονιέ δολοφονείται λίγα χρόνια αργότερα από τους 150
εναπομείναντες γηγενείς, όταν επιχειρεί να μετατρέψει το νησί σε φάρμα
για πρόβατα. Ο 19ος αιώνας κλείνει με την αποβίβαση στο νησί του
Χιλιανού καπετάνιου Πολίκαρπο Τόρο Ουρτάδο κατά το 1888, που διεκδικεί
το νησί επισήμως για τη Χιλή. Στον 20ό αιώνα χαρακτηρίζονται ως σημαντικές δύο εξεγέρσεις, αυτή του
1914 και η εξέγερση του 1964. Στην πρώτη οι
λιμοκτονούντες γηγενείς εξεγείρονται και ζητούν να φύγουν για την Ταϊτή.
Η εξέγερση δεν επιτυγχάνει. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1934 καταφθάνει
στο νησί ο Ελβετός εθνολόγος Αλφρέ Μετρό για να μελετήσει τους τοπικούς μύθους και τον κοινωνικό ιστό, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα το έργο του για την εθνολογία της
Νήσου του Πάσχα σε έκδοση του Bishop Museum Press. Το 1952 το χιλιανό ναυτικό
κάνει την εμφάνισή του στο νησί προκειμένου να κρατήσει σε ύφεση
οποιεσδήποτε τάσεις εξέγερσης. Το 1964 ακολουθεί η δεύτερη εξέγερση που έχει ως αποτέλεσμα τη διενέργεια
εκλογών. Τις εκλογές κέρδισε ο γηγενής Ράπου, δίνοντας τέλος
στην καταπίεση. Το νησί συνδέθηκε αεροπορικά και εμπορικά με τον
υπόλοιπο κόσμο χάρη σε αμερικανικό αεροδρόμιο και διαμετακομιστικό εμπορικό σταθμό.
Δείτε το στο χάρτη:
Προβολή EARTHLOCATIONS WORLD MAP BY PAUL AGGELAKIS σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους
ΠΗΓΗ: Wikipedia
